Over de gewezen GroenLinkse Tineke Bennema schreef ik al eens eerder. En dat omdat deze historica zich zo intens weet te ontplooien in het opwerpen van politiek selectieve verontwaardiging. Bij zulke denkers val je dan ook niet van de ene in de andere verbazing dat het ene schenden van mensenrechten geen ongerustheid bij ze oproept, maar het andere daarentegen juist electronenmicroscopisch uitvergroot wordt. Vandaar ook Bennema pootje badend tussen de islam, maar daarentegen hunkerend naar de verwurging van Israël. Toevallig wel het enige land in het Midden-Oosten waar vreedzame co-existentie tussen de rassen en geloven heerst, en waar niet vandaan maar juist naartoe gevlucht wordt.
Het wemelt in Nederland van deze typen, die intens verrukt door het exotisme van het vreemde, bereid zijn de eigen landgenoten en andere volken de das om te doen. Verdedigen deze zich, zoals politieke stromingen die ondanks vele jaren van doodsbedreigingen kritisch over de islam en moslims wagen te zijn, dan moeten die te vuur en te zwaard bestreden worden.
Nou, te vuur en te zwaard, deze keer op de zogenaamde intellectuele toer. Want Bennema haalt het vooroorlogse Comité van Waakzaamheid van anti-nationaal-socialistische Intellectueelen uit de stoffige lade van de historie om de PVV te bestrijden. Het bestrijden van het nationaalsocialisme, berustte overigens op een zeer nobel streven, want op het moment van oprichting, 27 juni 1936, was al goed duidelijk wat deze totalitaire ideologie met de mensheid voorhad.
Dat de historica in haar filippica tegen de PVV met het Comité aan de haal gaat doet echter vermoeden dat ze zich niet goed verdiept heeft in de essentialia ervan. Had ze dat wel gedaan, dan zou ze geweten hebben dat het Comité een politiek eenzijdig instituut was, doorspekt met communisten, die wel tegen Hitler maar niet tegen Stalin waren. Wat binnen de gelederen van het Comité veel voedsel gaf voor heftige conflicten. Want de echte democraat was niet alleen tegen Hitler, maar ook tegen Stalin. Binnen het comité heerste dan ook een richtingenstrijd en een vlammend antagonisme, waaruit de communisten als overwinnaars tevoorschijn kwamen. Die bleven hoog en droog en met een oog dicht in het comité.
Achteraf gezien hadden de voorstanders van de verwijdering van de communisten uit het comité natuurlijk het grootste gelijk aan hun kant, want onder de vuist van vadertje Stalin hebben deportaties op grond van etniciteit, genocide en de vreselijkste vormen van repressie plaatsgevonden.
De communisten die in het comité zaten bleven ook in het comité na het verraad van Stalin met het in 1939 geratificeerde Molotov-Ribbentroppact, dat de uiteindelijke bezetting van Polen door beide dictaturen betekende. De dictators Hitler en Stalin hebben ruïneus huisgehouden onder de Poolse bevolking. Was het in 1945 einde verhaal voor het Derde Rijk, vadertje Stalin ging onder acclamatie van Nederlandse CPN’ers doodgemoedereerd door met bezetting, repressie en uitroeiing. Het Molotov-Ribbentroppact luidde de holocaust in die begon in het door Duitsland bezette Polen.
Dat communisten in het Comité tegen het nationaalsocialisme zaten te waken, moet echter nogal merkwaardig genoemd worden, want de CPN noemde nog aan de vooravond van de Duitse aanval op Nederland, Groot-Brittannië een groter gevaar dan het Derde Rijk. Of er aan deze visie ook nog revenuen verbonden waren weet ik niet, maar helemaal belangeloos was de CPN niet.
Dat de zich tot de intellectuele garde rekenende communisten het brute Stalinisme met kunstige middelen verbloemden, leerde ons de filmer Joris Ivens, die op een Leni Riefenstahl manier het grootse wonder van het communisme in de Sovjet-Unie filmde, maar er vergat bij te vermelden dat Goelagdwangarbeiders het werk moesten doen.
Of zoals de schrijver Theun de Vries, die in 1948 bravo riep bij de communistische staatsgreep in Tsjechoslowakije, bij het Russische ingrijpen in Hongarije in 1956 er nog een bis op liet volgen, en om ieder misverstand over zijn ware aard uit te sluiten, in 1953 een loflied op Stalin schreef.
Pas in 1940 lukte het het Comité van Intellectueelen tot verdediging van de Geestelijke Vrijheid op te richten dat gevrijwaard was van zowel nationaalsocialisten als communisten. Het anachronisme van Bennema komt dus niet wildvreemd uit de lucht vallen, want wel tegen de PVV een Comité van Waakzaamheid oprichten, maar de intolerante islam zowel buiten- als binnenlands over het hoofd zien, komt geheel overeen met het Comité waarin “naïevelingen” wel tegen Hitler maar niet Stalin waren.
Dat Bennema ondertussen Groenlinks verlaten heeft maar bij haar favorieten op haar site verwijst naar de site van Anja Meulenbelt, roept daarom meer herinneringen op aan de “naïevelingen” in het vooroorlogste Comité, dan dat het doet vermoeden dat ze iets tegen het totalitarisme heeft. In 2005 schreef de geblakerde SP’er en gewezen maoïst Meulenbelt over Sylvain Ephimenco: Ik zou natuurlijk ook een van mijn agressieve moslim-vriendjes op hem af kunnen sturen of een forse SP-bouwvakker, zo’n ex-maoist, om hem eens mores te leren, zoals we dat in de SP gewend zijn te doen met andersdenkenden……
Vijf jaar later gaat er nog een schepje overheen met Helaas ben ik er niet zo gerust op als jij dat de tijd vanzelf afrekent met populisten. Om de populisten van destijds aan de kant te zetten heeft nogal wat doden gekost. En ik zeg niet dat het hier ook zover gaat komen, maar wel dat de schade ondertussen al behoorlijk is.
Maar geen zorgen, het Comité van Waakzaamheid dat de intolerantie niet tolereert, geen totalitaire ideologieën steunt is er allang en hier te vinden.
filantropius 