Je zou het nooit hebben vermoeden, maar na het innemen van een vertragingspil die 10 jaar werkzaam was, schijnen over de islam bij sommigen de schellen nu toch echt van de ogen te vallen. Een religie die het niet mensonterend vindt het eigen volk massaal te slachtofferen om het hoger doel te bereiken is echter een nauwelijks te bestrijden tegenstander.
Zo weet iedereen die zich niet klakkeloos achter de islam schaart, dat Hamas, IS, Al Qaeda, Al-Nusra, Taliban, Hezbollah en soortgelijke organisaties pas tot zwijgen te brengen zijn als de laatste aanhanger naar de maagden gezonden is. En omdat dat volkerenmoord zou zijn en ethisch gezien een onmogelijkheid en ook niet te rechtvaardigen is, staat het Westen met lege handen naar doodsdriftige, vroegmiddeleeuwse zwaardvechters te zwaaien.
Er is dus een allesoverheersend dilemma dat naar Westerse maatstaven onoplosbaar is. De Westerse mens hangt aan het aardse bestaan, de islamitische heeft genoeg aan het hogere, wil het aardse overheersen en kan er heel veel volgelingen voor offeren dat doel na te streven.
Hamas zal pas ophouden Israël met raketten te belagen als de laatste aanhanger naar het hogere gezonden is, en dat moet als onmogelijk ingeschat worden.
Het Nederlandse contigent van IS dat groeiende is, valt ook niet te bestrijden met lucide middelen die de Westerse rechtsstaat met handen en voeten binden. Wat hierbij als vreselijk feit aangemerkt dient te worden is dat terwijl in Nederland IS-adepten hun gang kunnen gaan, vrijelijk hebben kunnen demonstreren met hun wraaklustig vlagvertoon, maar nu tegenstanders dat ook willen het ze verhinderd wordt.
In zo’n rechtsstaat kan IS hemelhoog groeien. Dan mag IS die rechtsstaat afwijzen, het vormt wel de voedingsbodem waarop het groeien kan.
Nu speelt het stilzwijgende electoraat een niet geringe rol in de groei van de kwaadaardige takken van de islam in Nederland. Uit de laatste peiling van Maurice de Hond viel op te maken dat het overgrote deel van dit electoraat de bezorgdheid van islamcritici niet deelt.
Zoals hier al eerder geschreven, zal die pas ontwaken als het zoveel erger geworden is dat een normatief Westers geaard bestaan onmogelijk is. Dat mag voor sommige wijken in Nederland dan al zo zijn, maar voor een deel van Nederland is het toch een ver van mijn bed-show.
Als islamcriticus voel ik daarom een toenemende weerzin in het beschrijven en waarschuwen voor iets dat het Westen als een Zwaard van Damocles boven het hoofd hangt, maar dat pas tot mobilisatie leidt als dat zwaard trillend in het hoofd steekt.
Misschien vraag ik me daarom de laatste weken af, moeten we daar dan maar niet op wachten. Per slot van rekening ben ik van Den Haag naar de Achterhoek getrokken om me aan de scherpte van dat zwaard te ontrekken.
Misschien moet toch het antwoord komen van degenen die hopen dat het allemaal wel zal meevallen en zich daarom alles laten welgevallen. Dat ga ik dan de komende dagen even in alle rust overpeinzen terwijl ik me ook aan aangenamere zaken ga wijden, want wie ben ik dat ik de hoogmoed zou bezitten voor de ander te denken en te oordelen.
Hier in de Achterhoek gebeurt alles vijftig jaar later, dus…
filantropius 