Bij de vraag of de islam een religie of een ideologie is, beweren moslims graag dat de islam toch echt een religie is. Ter linkerzijde wordt dat dan graag ondersteund, terwijl ter rechterzijde daar dan weer zeer kritisch naar gekeken wordt. Maar wat toch opvalt is dat overal waar de islam zich vestigt of reeds voorkomt, het niet lang wachten is tot er conflicten opdoemen die zelden gespeend zijn van territoriale eisen. Terwijl moslims en marxisten een Joodse staat – waar nota bene Joden, moslims, en christenen vreedzaam samenleven – racistisch noemen, staan ze over de plekken waar de islam ter meerdere ere en glorie van zichzelf een conflicthaard entameert, niet van boosheid te stampvoeten of demonstraties te organiseren.
Nu ook in China de islamitische conflictgeaardheid lopendebandwerk blijkt te zijn geworden, de islam nu zelfs in Midden-Afrika junglebranden veroorzaakt, het Midden-Oosten volop in lichtelaaie gezet heeft en in Westerse landen grote marsen organiseert, valt het steeds lastiger de islam slechts als religie aan te merken. Vergelijkingen met de ideologieën die in de vorige eeuw delen van de wereld in oorlog en vernietiging stortten, liggen dan ook meer voor de hand.
De marsen van boze moslims tegen Israël vallen dan ook in een geheel andere context te plaatsen, want hiermee wordt de openbare ruimte martiaal en met veel geschreeuw veroverd, waar geweld, onderdrukking en massamoord door de eigen ideologische kaste opvallend genegeerd worden.
Ongeveer te vergelijken met de houding van de NSB inzake de mosterdgasmoorden die Benito Mussolini bij de verovering van Abessinië liet plegen, stonden links en islam collectief in Nederland de Sovjet-Unie gelukkig te maken met eisen tot eenzijdige ontwapening, werd Saddam Hoesein in de watten gelegd toen die Koerden vergaste, en in een recidive daarvan en nadat in Syrië gifgas gebruikt werd, kwam er alweer geen demonstratie tegen het gebruik.
Het verwijderen uit Syrië ervan heeft ondanks het uitblijven van schreeuwende massa’s tegen dit massavernietigingswapen, een fortuin en een immense inspanning gekost, en waarschijnlijk nog niet eens met gewenst resultaat.
Het toch altijd zeer selectieve kabaal op straat door ideologieën blijkt altijd dat extra wapen in de strijd te zijn. Er is weinig verschil tussen massaal schreeuwende communisten, fascisten, nationaalsocialisten en moslims.
Een FNV-manifestatie op het Haagse Malieveld moet het ook van veel megafoonretoriek en kabaal hebben, want die nemen nu eenmaal meer ruimte in dan wat er in werkelijkheid fysiek ingenomen wordt. De leden van de ANWB, toch bijna vier keer talrijker dan die van de FNV, zie je in de strijd voor het autoterritorium en de superhoge benzineaccijnzen nimmer schreeuwend de straat opzoeken.
Voorafgaande aan het ontstaan van het Derde Rijk, werden massabijeenkomsten, marsen en fakkeloptochten georganiseerd om de mens te hypnotiseren. Een schreeuwende massa op de been maakt indruk en moet de suggestie wekken dat daar de waarheid voorbijgaat.
In de jaren zestig ontstond tegenover het schreeuwende links dat de straat veelvuldig opzocht de term “zwijgende meerderheid”. Tegenover de honderden of duizenden die schreeuwend over straat trokken stonden miljoenen die dat niet deden, maar ook een mening hadden. De status die een massa op straat toegekend kreeg werd daarmee met enkele woorden om zeep geholpen
Aanhangers van ideologieën die de straat nodig hebben om zich territoriaal te vestigen tonen daarmee hun ware aard. Liberalen zie je nooit in lange marsen al schreeuwend hun gelijk opeisen. Sedert het christendom niet meer de machtige clerus is, maar een zich bescheidener opstellende geloofsstroming, wordt de straat niet door territoriale eisen schreeuwende christenen opgezocht. Evenmin kun je atheïsten ervan betichten dat ze marsen organiseren om hun ideeën kracht bij te zetten.
Deze vorm van zinsbegoocheling komt slechts de ideologieën toe die het territorium eerst auditief en vervolgens fysiek opeisen.
In werkelijkheid is het territorium opeisende gekrijs een dierlijk verschijnsel dat kennelijk nog via de evolutie in de genen van de mens meegelift is, want in territoriumdrift hebben vogels ook sterk de neiging zich groter en lawaaieriger op te stellen als een opponent zich in de nabijheid laat zien.
Wie de dierlijke versie ervan eens grotesk wil aanschouwen, zou eens door een kolonie van zilvermeeuwen moeten kuieren. Als veldonderzoeker heb ik dat meermalen gedaan en duikvluchten en faecaliënaanvallen moeten trotseren. Want wat zilvermeeuwen eenmaal bezet hebben willen ze nimmer prijsgeven. Nou, dat had je dus niet tegen de altijd zwijgzame en solitaire vos moeten zeggen, want die had de meeuwenkolonie in een mum van tijd foetsie. Zeg maar, het individu versus het collectivisme.
Aan dit verhaal zit natuurlijk een helaas, want sedert de marsen tegen alles en nog wat zijn langste tijd gehad leken te hebben, blijken die weer geheel terug van eventjes weggeweest te zijn. En het is niet onwaarschijnlijk dat hier een onderliggend fenomeen de voedingsbodem van is: het pact van het marxisme met de islam.
De vraag is alleen of dit parasitisme of symbiose is. In het eerste geval zuigt uiteindelijk de een de ander uit, in het andere geval wordt het een divide et impera. Ongeveer zoals de asmogendheden smeedden om de wereld te overheersen.
U bent dus gewaarschuwd.
filantropius 